Blinczyki z poziomkami
14:09 | 
Autor:
Wydawnictwo Rea |
Tego, że blinczyki są bliskimi krewniakami blinów, nietrudno się domyślić. Bliny to potrawa kłopotliwa, pracochłonna, wymagająca dużego nakładu czasu, dlatego że ciasto na nie powinno być przyrządzone na rozczynie. Rozczyn trzeba wcześniej przygotować. Blinczyki nie wymagają dużo czasu. Wystarczy wymieszać mleko lub wodę z mąką i jajkami, trochę posolić ciasto, dodać odrobinę cukru i zaraz można smażyć blinczyki. Do smażenia najlepiej nadaje się żeliwna patelnia z grubym dnem, dlatego że równomiernie się nagrzewa.
Patelnię koniecznie należy najpierw rozgrzać z solą, następnie wytrzeć ją do sucha i ponownie rozgrzać. Przed nalaniem ciasta trzeba posmarować ją olejem lub stopionym masłem, można w tym celu wykorzystać również niesoloną słoninę. Tłuszcz można rozprowadzać połówką surowego ziemniaka lub pędzlem. Ciasto powinno był rzadkie. Należy je wylewać na patelnię cieniutką strużkę. Podczas nagrzewania pęcherzyki płynu wyparowują, aż ciasto spulchnia się samo.
Blinczyki, podobnie jak bliny, podaje się ze śmietaną, ze stopionym masłem, z rybą, kawiorem, mięsem lub skwarkami. Mogą być również inne nadzienia. Tak samo, jak wieki temu, amatorzy słodkości uwielbiają blinczyki z owocami, konfiturą, makiem lub miodem.
Przepis na 6 porcji:
Przepis na 6 porcji:
Etykiety:
Kurnik
Na Rusi kurnik był zaliczany do tradycyjnych potraw weselnych. Przygotowywany był z przaśnego ciasta, ułożonego wielowarstwowo i efektownie ozdobionego. Zwyczajowo przyrządzano go w domu pana młodego oraz w domu panny młodej. Weselne danie dla pana młodego ozdabiano figurkami ludzi, które wykonywano z ciasta, a miały symbolizować przyszłą rodzinę, a placek dla panny młodej dekorowano ornamentami kwiatowymi, symbolem dziewiczej czystości i delikatności. Niekiedy ornamenty były bardzo skomplikowane. Z upływem czasu kurnik przestał być wypiekiem weselnym. Zaczęto go przygotowywać w sposób bardziej uproszczony. Zamiast przaśnego ciasta coraz częściej używano ciasta francuskiego.
.
Przepis na 6 porcji:
Kapuśniak dobowy z bułeczkami drożdżowymi
Kapuśniak był i jest symbolem kuchni rosyjskiej. To danie gotowano w każdym domu. Było nie tylko jednym z głównych dań prostego ludu, równie często pojawiało się na carskim i patriarszym stole. Podstawowym składnikiem kapuśniaku była kwaszona kapusta. W dawnych czasach inaczej sporządzano kapuśniak niż obecnie. Składniki wkładano do glinianego garnczka, przykrywano go pokrywką i wstawiano do pieca. Kapuśniak dusił się tam przez kilka godzin. Później, gdy piec zastąpiła kuchenka, kapustę, przed gotowaniem kapuśniaku, duszono do miękkości.
Jako dodatek do kapuśniaku często podawano drożdżowe bułeczki tak zwane rasstiegajcziki. Są to wyśmienite bułeczki z otworem na środku. Oczywiście, pojawiły się znacznie później niż kapuśniak, ale bardzo szybko zdobyły popularność wśród łakomczuchów. Charakterystyczną cechą tych bułeczek jest ich niezwykła soczystość. Żeby to osiągnąć kucharze łączyli wyrób, pozostawiając otwór na środku. Gdy bułeczki się upiekły, otwór nieznacznie poszerzano, aż do środka wlewano nieco aromatycznego, mocnego bulionu.
Niektórzy twierdzą, iż właśnie od rosyjskiego słowa rozciągać (rastiagiwat) bułeczki te otrzymały swoją nazwę. Nadzienie do nich zazwyczaj przygotowywane jest z ryby, ale można również używać mięsa, grzybów lub podrobów.
Przepis na 12 porcji:
Żurek mięsny "Okroszka"
Przepis na 12 porcji:
Sterlet w galarecie
Galareta należy do najbardziej popularnych rosyjskich przekąsek. Dawniej mówiło się o niej „potrawa zimnego stołu”. Galaretę wymyślili w XIX w. francuscy kucharze-reformatorzy. Prototypem galarety była „studzienina” – pradawna rosyjska potrawa, ciesząca się ogromnym uznaniem możnowładców i prostych ludzi. Biorąc „studzieninę” za podstawę, kucharze tak ją przekształcili, że powstała zupa, nie nowa potrawa.
Pierwszą rzeczą, która różni galaretę od „studzeniny” jest zestaw podstawowych produktów. W kuchni ludowej do tej przekąski wykorzystywano odpady, które pozostawały po przygotowaniu głównych dań. Natomiast Francuzi postanowili radykalnie zmienić tę zasadę. Do zrobienia galarety wybrali i przeznaczyli najlepsze jakościowo i najładniejsze kawałki mięsa, ryby oraz drobiu. Warto zaznaczyć, że mięso było krojone i ułożone na półmisku, tak aby była widoczna jego struktura. Kolejnym etapem było stworzenie galaretki (zalewy).
Według pomysłu kucharzy bulion do zalewania powinien być przezroczysty jak szkło, a jednocześnie na tyle mocny i sprężysty, aby doskonale utrzymywał kształt potrawy. W tym celu kucharze nauczyli się tak klarować bulion, żeby nadać mu piękny, naturalny kolor. Później zaczęli go barwić posiłkując się szafranem, kurkumą lub skórką cytryny. Żeby nasycić bulion aromatem, kucharze dodawali do niego wywary z przypraw korzennych, warzyw, grzybów i owoców. Połączenie bulionu z rybim klejem, czyli substancją żelującą, która była tradycyjnie stosowana w kuchni rosyjskiej, dało pożądany przez kucharzy efekt. Początkowo galareta była gotowana z rybą, ale stopniowo zaczęto zastępować ją mięsem, drobiem lub dziczyzną. Niemniej jednak, do skarbnicy rosyjskiej kuchni weszła galareta rybna robiona z najcenniejszych gatunków ryb.
Przepis na 4 porcje:
Przepis na 4 porcje: